Halina't Itanim ang Binhi ng Aktibismo

Paunang Salita sa librong TIBAK: Katipunan ng Panitikang Aktibista, Unang Aklat

Gregorio V. Bituin Jr., Editor

HALINA'T ITANIM ANG BINHI NG AKTIBISMO

SA PUSO'T DIWA NG BAWAT ISA

May aktibista dahil may kawalang katarungan. Tutunganga na lang ba tayo kahit inaapi na ang ating mga kababayan at kapatid? O tayo'y kikilos upang sila'y sagipin? Patuloy ang teroristang demolisyon ng tahanan ng mga maralita, patuloy ang mababang pasahod sa mga gumagawa ng yaman ng kapitalista, patuloy ang pagtataboy sa mga vendors na naghahanapbuhay ng marangal, patuloy na nabibilad sa sikat ng araw ang mga napakasisipag na magsasaka ngunit kapos pa rin sa pangangailangan ang kanyang pamilya, patuloy ang pagtataas ng matrikula taun-taon gayong karapatan at hindi negosyo ang edukasyon, patuloy ang pagtaas ng presyo ng gamot at nagpapagamot gayong karapatan ng bawat isa ang kalusugan, dumarami ang mga batang manggagawang dapat ay nasa paaralan habang walang makitang trabaho ang maraming nasa gulang na, at iba pa.

May aktibista dahil may pangangailangang tugunan ang iba't ibang kinakaharap na problema ng mga manggagawa, maralita, kababaihan, kabataan, magsasaka, maliliit na manininda, magniniyog, magtutubo, mangingisda, lumad, at iba pang aping sektor ng ating lipunan.

May aktibista dahil may nagsuri na mali ang sistemang kasalukuyan nating ginagalawan, na mali na may naghaharing iilan habang naghihirap ang higit na nakararami, na mali na umiiral ang kalagayang may mahirap at may mayaman. May aktibista dahil may naniniwalang dapat ipaglaban ang lahat ng ating karapatan, at ang karapatan ay hindi dapat gawing negosyo ng pamahalaan at ng mga kapitalista, tulad ng ating karapatan sa pabahay, pagkain, trabaho, kalusugan, at marami pang karapatang dapat kilalanin at igalang. May aktibista dahil nagdurugo ang ating puso kapag nakikita at nalalaman nating may naaapi at napagsasamantalahan. Hindi natin kayang manahimik at magbingi-bingihan sa bawat hikbi ng ating kapwa mahihirap.

May aktibista dahil may nagresponde sa panawagang kumilos laban sa gobyernong puno ng kurakot, laban sa pamahalaan ng katiwalian, laban sa sistemang mapagsamantala, laban sa mga taong sariling interes lamang ang nais manaig imbes na interes ng higit na nakararami.

May aktibista dahil patuloy na nabubuhay sa kadiliman ang ating bayan. Tungkulin ng bawat aktibistang akayin sa liwanag ang bawat nasa dilim. May aktibista dahil may taong prinsipyado, may makatarungang prinsipyong tinatanganan at ayaw pabayaan sa dilim ang kanyang kapwa. Prinsipyo niya'y makatao at internasyunalismo.

May aktibista dahil naniniwala siyang makakamit lamang ang kapayapaan sa daigdig kung makakamit ang hustisyang panlipunan para sa lahat.

May aktibista dahil hindi siya pasibo o tuod, kundi taong may pakialam sa kanyang kapwa tao. May aktibista dahil naniniwala siya sa pagpapakatao at pakikipagkapwa-tao, at ito'y ninanais niyang umiral sa bawat isa. May aktibista dahil mapagmahal siya sa kalikasan, at ayaw niyang mawasak ang mundong ito ng mga armas-nukleyar at mapamuksang elemento sa daigdig. May aktibista hangga't patuloy na umiiral ang pribadong pagmamay-ari ng mga kasangkapan sa produksyon, tulad ng makina, pabrika, hilaw na materyales, at lupa. Naniniwala siya at nakikibaka upang tiyaking maging pag-aari ng lipunan ang mga kasangkapan sa produksyon para sa kapakanan ng lahat, at di ng kakarampot na elitista lamang. May aktibista dahil may patuloy na mangangarap, kahit yaong mga di pa isinisilang ngayon, ng isang lipunang makatao, isang lipunang hindi pinaghaharian ng kapital, isang lipunang may pagkakapantay-pantay, isang lipunang walang uri.

Kung walang aktibista, lagi tayong nasa dilim, at patuloy tayong inaakay ng mga naghaharing uri sa kumunoy ng kahirapan. Patuloy pa ang kadiliman. Nananatiling sakbibi ng lumbay at dusa ang mga gumagawa ng yaman habang nagpapasasa sa yaman ng lipunan ang mga naghaharing iilan. May aktibista dahil naririto tayo. Aktibo, hindi pasibo. May pakialam sa mga nangyayari sa ating kapaligiran, sa ating pamayanan, sa ating bayan, sa lipunang ating ginagalawan.

Yaong mga tumutuligsa sa mga aktibista ay yaong mga naghaharing uri at mga elitistang ayaw itama ang kanilang mga pagkakamali sa kanilang kapwa. Yaong mga ayaw sa mga aktibista ay yaong mga gustong magkamal ng mas malalaking tubo at magpasasa sa pinaghirapan ng iba. Yaong mga tumutuligsa sa mga aktibista'y mga manhid sa hikbi ng masa, o kaya nama'y yaong ligaya na nilang mang-api ng kapwa. Dapat pang hilumin ang mga sugat na nalikha sa kaibuturan ng puso't diwa ng mga mahihirap, mga sugat na likha ng mga elitistang yumuyurak sa kanilang dangal at pagkatao, mga sugat na likha ng mapag-imbot na kapitalistang sistema, mga sugat na kung maghilom man ay mag-iiwan pa rin ng pilat ng nakaraan.

Mga kapwa aktibista, di tayo dapat tumigil hangga't di nagwawagi. Marami pang suliraning dapat tugunan. Ang mga karapatan ay dapat tamasahin ng lahat at di negosyo ng iilan. Patuloy pa ang kurakutan sa kabangyaman ng bayan. Kailangan pa ng mga aktibista para sa pagbabago.

Ang aklat na ito na katipunan ng mga akdang aktibista ay pagtalima sa pangangailangang tipunin ang iba't ibang akdang naglalarawan ng buhay at pakikibaka ng mga tibak (aktibista). Nawa'y makapagbigay ito ng liwanag sa mga pusong inaagiw na sa pag-iimbot, mga matang mapangmata sa maliliit, sa mga tengang laging nagtetengang kawali sa mga daing ng maralita, sa mga nangangakong laging pinapako ang kanilang sumpa pag naupo na sa poder, sa mga walang awa.

Hindi namin aasahang magustuhan nyo ang mga akdang naririto, ngunit pag iyong binasa'y tiyak na inyong malalasahan sa kaibuturan ng inyong puso't isipan ang mga mapagpalayang adhikaing nakaukit sa bawat akda.

Halina't itanim natin ang binhi ng aktibismo sa bawat isa.

Wilde-Shaw, Sosyalistang Manunulat

WILDE-SHAW, SOSYALISTANG MANUNULAT
ni Gregorio V. Bituin Jr.
mula sa Taliba ng Maralita, Tomo XI, Blg. 1, Taon 2006

Dalawa sa pinakasikat na manunulat sa daigdigang panitikan sina Oscar Wilde (1854-1900) at George Bernard Shaw (1856-1950), pawang mga mandudula at nobelista.

Kapwa nila ginamit ang kanilang mga panulat sa pagmumulat laban sa anumang inhustisya sa lipunan. At di lang sila basta manunulat, kundi sila'y kapwa sosyalistang manunulat.

Minsan nang nagkasama ang dalawang ito sa isang makasaysayang yugto ng pakikibaka ng uring manggagawa.

Noong 1886, nanawagan si Shaw sa mga personalidad sa sining at panitikan sa lipunang British na lumagda sa petisyon ng pagsuporta sa mga manggagawang martir ng Haymarket Square massacre. At tanging si Wilde lamang ang lumagda sa petisyon.

Sa kalaunan, nagkasama sila sa Fabian Society, isang grupo ng mga moderate socialists sa Britanya.

Nasa kasikatan si Wilde nang isinulat niya ang sanaysay niyang "The Soul of Man Under Socialism", kung saan tinuran niya ang inhustisyang dulot ng pribadong pag-aari, ang kaipokrituhan ng gawaing charity, at iginiit ang radikal na pagbabago sa lipunan kung saan ang kahirapan ay imposible na.

Ayon pa sa kanya, "Bakit magiging utang na loob ng iang maralita na ang kanyang kinakain ay tira lang ng isang mayaman, gayong dapat na magkasalo silang kumakain sa hapag-kainan.

Ang ina ni Wilde ay isang aktibong Irish Republican at rebolusyonaryo, habang ang kanyang asawa naman ay aktibo sa kilusang peminista.

Bilang dramatista, maraming nalathalang dula si Shaw na pawang tumatalakay sa mga panlipunang isyu ng kanyang panahon, tulad ng Widowers' House (1892), isang atake sa mga panginoong maylupa.

Noong 1928, nalathala ang sulatin niyang "The Intelligent Woman's Guide to Socialism and Capitalism". Ginawaran si Shaw ng Nobel Prize for Literature noong 1925.

(Pinaghalawan: British encyclopedia, Green Left Weekly)

Ang Usaping Pabahay, ayon kay Engels

ANG USAPING PABAHAY, AYON KAY ENGELS
ni Gregorio V. Bituin Jr.
mula sa Taliba ng Maralita, Tomo XI, Blg. 1, Taon 2006

Isinulat ng sosyalista, philosopher, at rebolusyonaryong si Friedrich Engels ang artikulong "On The Housing Question (Hinggil sa Usaping Pabahay)" bilang isang malalimang pagsusuri sa kalagayan ng mga manggagawa't mamamayan ng kanyang kapanahunan. Sa artikulong ito, na umaabot ng 51 pahina (sa Times New Roman 12, short bond paper), tinalakay niya ng malaliman ang usapin ng pabahay, lalo na ang pagkakaroon ng serbisyong ito na dapat ipaglaban ng uring manggagawa.

May tatlong bahagi ang mahabang artikulong ito. Ang una ay may pamagat na "Paano nilulutas ni Proudhon ang Usapin ng Pabahay". Si Pierre Joseph Proudhon (1809-1865) ay isang Pranses na nangampanya para sa isang anarkiya upang palitan ang gobyerno. Sa kabanatang ito, pinuna ni Engels ang pamamaraan ni Proudhon hinggil sa pabahay, lalo na ang hinggil sa renta, at ang bahay bilang kapital.

Ang ikalawa ay pinamagatang "Paano Nilulutas ng Burgesya ang Usapin ng Pabahay". Tinalakay dito ang sakit na idinudulot sa manggagawa ng kasalatan sa pabahay, tulad ng kolera, typhus, typhoid fever, atbp., at kung paano ito malulutas. Tinalakay din niya ang ideya ng isang Dr. Sax hinggil sa ekonomya ng pabahay.

Ang ikatlo ay pinamagatang "Suplemento kay Proudhon at sa Usapin ng Pabahay". Pinuna rito ni Engels ang mga sinulat ng isang A. Mulberger hinggil sa usapin ng pabahay.

Sa kabuuan, tinuligsa ni Engels ang pamamaraan sa upa at sa kasalatan ng paninirahan para sa mga manggagawa, at ang mga maling solusyon ng mga kapitalista at gobyerno hinggil sa usaping ito na ang nakikinabang lamang ay ang mga nasa uring kapitalista at burgesya.

Ayon kay Engels, ang kongkretong kalagayan ng isang komunidad, ang tunggalian ng uri sa mga komunidad na iyon, ang moda sa produksyon at ang burgis na pananaw sa pabahay ay mga usaping di dapat ipagwalang-bahala, kundi nararapat suriin at ayusin para makinabang ang lahat.

Nararapat lamang na pag-aralan ng mga lider-maralita mula sa KPML, ZOTO, KASAMA-KA, at iba pang organisasyon ng maralita, ang sinulat na ito ni Engels. At mas magandang pag-aralan ito ng maralita, matalakay at malalimang masuri kung ito'y isasalin mula sa Ingles tungo sa wikang laging ginagamit at madaliang maunawaan ng mga maralita. Kinakailangang bigyan ng panahon at pondohan ang pagsasalin nito sa wikang Pilipino, at mailathala bilang isang aklat, o kaya'y pamphlet, at ipamahagi ito sa mga lider-maralita. Mula rito ay gagawa ang maralita ng pagsusuri sa kasalukuyang kalagayan at kung paano magagamit ang sinulat na ito ni Engels. Tatalakayin din ang nilalaman nito sa pamamagitan ng mga pulong ng samahan, pagbubuo ng discussion groups, at pagpopopularisa nito sa mga komunidad ng maralita.

Kailangan itong proyektuhin pagkat napakahalaga ng malalimang pagsusuri ng rebolusyonaryong si Engels sa usapin ng pabahay. Hahalaw tayo ng aral dito upang magamit sa kasalukuyang kalagayan kung saan laging dinedemolis ang bahay ng mga maralita, habang sa mga relokasyon ay di pa rin payapa ang maralita sa pagkakaroon ng bahay dahil sa dami ng mga bayarin.

SINO SI FRIEDRICH ENGELS?

Si Friedrich Engels (1825-1895) ay isang sosyalistang Aleman, manunulat at matalik na kaibigan at kasama ng rebolusyonaryong si Karl Marx (1818-1883). Isa sa kanyang mga sinulat ang Condition of the Working Class in England. Ang kanyang Ant-Duhring ang nagsistematisa ng diyalektiko materyalismo. Nang mamatay si Marx, siya ang nag-edit ng Tomo II at III ng Das Kapital.

Lipunang Makatao

LIPUNANG MAKATAO
ni Gregorio V. Bituin Jr.
mula sa editoryal ng Taliba ng Maralita, Tomo VIII, Blg. 2, Taon 2003

Maraming bayani na ang bumagsak, ang iba'y kinilala at ang karamiha'y limot na, dahil sa paghahangad ng isang lipunang makatao. Bumagsak sina Jose Rizal, Andres Bonifacio, Ninoy Aquino at Popoy Lagman, dahil sa pakikipaglaban para sa isang lipunang sadyang makatao.

Matagal nang hinahangad ng sambayanan ang isang makataong lipunan. Lipunang tunay na kakalinga sa masang maralita at mga maliliit. Lipunang ang mga mamamayan ay mayroong pampulitika at pang-ekonomyang kapangyarihan na nagbubunga ng tunay na demokrasya, pagkakapantay-pantay ng kasarian, kaunlaran para sa lahat at maayos na kapaligiran. Isa itong makabuluhang pangarap. At sino ang aayaw sa isang lipunang makatao? Wala, o maaaring wala.

Ngunit may lipunang makatao ba kung meron pa ring naghaharing uri at elitista na siyang nagsasamantala sa kahinaan ng mga maliliit? May lipunang makatao ba kung may iilang yumayaman habang ang nakararami ay patuloy na naghihirap? Makatao ba ang lipunan kung sa panahon ng emergency ay hihingan ka muna ng bayad bago magamot sa ospital? Makatao ba ang lipunan kung laging kinakabahan ang mga maralita dahil sa nakaambang demolisyon? Makatao ba ang lipunan kung walang katiwasayan ang isipan ng mga manggagawa o empleyado dahil sa kontraktwalisasyon at kaswalisasyon? Makatao ba ang lipunan kung ang pangunahing nasa isipan ng mga namumuno ay puro tubo, imbes na kapakanan ng tao?

Sa lipunang makataong ating inaasam, ang mga taong maysakit, naghihingalo, o nasa emergency, ay hindi na tatanungin ng ospital kung may pera ang pasyente o wala bago siya magamot. Ang mga manggagawa, na siyang gumagawa ng ekonomya ng bansa at dahilan ng kaunlaran ng lipunan, ay hindi siyang nagugutom, Wala nang kontraktwalisasyon o kaswalisasyon na ang nakikinabang lang ay mga tusong ahensya. Ang mga bata ay papasok sa skwela nang hindi gutom kaya madaling papasok sa kanilang isipan ang mga pinag-aaralan. At lahat ng kabataan ay makakapag-aral nang anumang kursong nais nila na sagot ng lipunan. Ang mga maralita ay makakakain ng sapat, may kabuhayan at may maayos na tirahan. Sa lipunang ito'y kikilalanin ang pantay na karapatan ng mga kababaihan.

Hindi tayo nangangarap ng lipunang makatao sa kabilang buhay, kung meron man, kundi habang tayo'y nabubuhay. Ipinaglalaban natin ang isang lipunang makatao ngayon para sa kapakinabangan ng lahat at ng mga susunod pang henerasyon.

Ngunit ang tagumpay na ito ay para sa isang totoong lipunang makatao ay sinasagkaan mismo ng kasalukuyang kapitalistang sistema, ang sistema kung saan ang pangunahin ay tubo kaysa tao. Ayaw ng mga elitista't burgis ng tunay na lipunang makatao, dahil tiyak na hindi na sila makapaghahari-harian o makakapagreyna-reynahan. Ayaw ng mga kapitalista ng lipunang makatao dahil sagabal ito sa kanilang pagkakamal ng limpak-limpak na tubo. Hangga't umiiral ang kasakiman sa tubo, hangga't may dahilan para umiral ang kasakiman sa tubo, hangga't umiiral ang pribadong pag-aari ng mga kasangkapan sa produksyon na siyang ugat ng pagsasamantala, mananatiling pangarap na lang ang minimithing ganap na lipunang makatao.

Magaganap lamang ang isang lipunang makatao kung mapapalitan ang bulok na sistemang kapitalismo ng isang lipunang tunay na kakalinga sa lahat at papawi sa ugat ng pagsasamantala - ang pribadong pag-aari ng mga kasangkapan sa produksyon. Magaganap lamang ang isang lipunang makatao sa pag-iral ng isang lipunang sosyalismo.

Mag-organisa.

Tagumpay ang Book Launching ng Banaag at Sikat

TAGUMPAY ANG MULING PAGLULUNSAD NG NOBELANG “BANAAG AT SIKAT” NI LOPE K. SANTOS
ni Gregorio V. Bituin Jr.
Oktubre 4, 2008


Napakalaking bagay para sa akin na maging bahagi ng muling paglulunsad ng nobelang “Banaag at Sikat” ni Gat Lope K. Santos ngayong ika-4 ng Oktubre, 2008.

Maaga pa ng tatlumpung minuto sa nakatakdang pagsisimula ng 12:00 ng tanghali nang ako’y dumating sa Bantayog Memorial Center, sa auditorium sa ikalawang palapag, na siyang pinagdausan ng muling paglulunsad ng aklat. Pagdating ko roon, may ilang mga taong nag-aabang na rin sa pagsisimula ng programa, habang nanonood ng palabas hinggil sa martial law, pagpaslang kay Ninoy, at people power, na ang nagtalakay ay si VJ Diane dela Fuente.

Ganap na ika-12 ng tanghali ay nagtawag ang nasa programa para ang mga unang dumating ay kumain muna ng tanghaliang inihandog ng pamilya ni Lope K. Santos. Nagsimula ang programa ng ganap na ala-una ng hapon.

Nag-emcee ay isang nagngangalang Gwen, marahil ay taga-Anvil Publishing. Binasa niya bilang panimula ang dalawa sa tatlong talatang inihandog ni Lope K. Santos noong 1906 bilang pagpapakilala sa aklat.

Nagbigay ng welcome remarks ay si Karina A. Bolasco ng Anvil Publishing. Nagpasalamat naman siya sa mga dumalo, nagbigay din ng kaunting mensahe, at pagpapakilala kay Bienvenido Lumbera, national artist for literature, bilang panauhing tagapagsalita.

Inilabas ko ang aking notebook at sinulat ang ilang mga sinabi ni Ginoong Lumbera, na kanya namang binasa mula sa inihanda niyang sasabihin. Ayon sa kanya, ang muling paglulunsad ng aklat na Banaag at Sikat ay mahalagang okasyon bilang paggunita sa mahalagang awtor ng panitikan at wika. Ang wikang ginamit sa akda ay klasikong tagalog na maaaring di na agad maunawaan, ayon sa kanya, ng mga mambabasa sa kasalukuyan. Binigyang diin niya ang adhikain ng “Banaag at Sikat” at ito’y ang pagpapalaganap ng kaisipang sosyalismo para sa manggagawa at magsasaka. Ito rin ay aklat na kakikitaan ng mga kaugaliang Pilipino, at nasa anyong may bahid ng katutubong kahalagahan. Ang mensaheng sosyalismo ng aklat ay makabuluhan pa rin sa ating panahon. Ito’y mula sa sosyalismong iniuwi ni Isabelo delos Reyes, ang ama ng unyonismo sa Pilipinas. Naglalarawan din ang aklat di lang ng kalagayan ng manggagawa kundi ng magsasaka, at ang sosyalismo bilang sistemang pampulitika ang lunas sa nagaganap na malawakang kahirapan. Binigyang halimbawa rin ni Ginoong Lumbera ang “Brothers Karamazov” ni Fyodor Dostoevsky bilang kauri ng aklat na ito. Binigyang diin din ni Lumbera na ang sosyalismo noon na nais ni Lope K. Santos ay tila malayo pa sa nagaganap ngayong kilusang pambansang demokratiko.

Pagkatapos ng kanyang pananalita, sinabi ng emcee na paalis na si Ginoong Lumbera dahil may alas-dos pa itong lakad, kaya nagkaroon muna ng picture taking sa entablado, magkasama sina Ginoong Lumbera at ang dumalong kamag-anakan ni Lope K. Santos. Doon ay napansing kong halos kalahati ng dumalo sa launching ng aklat ay pawang kamag-anak ni Lope K. Santos, nang kumaunti na lamang ang nakaupo habang sila’y naglilitratuhan dahil nag-akyatan ang mga kamag-anak ng awtor sa entablado. Sa tantya ko, nasa limampung katao ang dumalo rito.

Pagkatapos ng litratuhan, nagsalita naman ang isang apo ni Ka Lope na si Ginang Paraluman Reyes Nonato, isang matandang babaing puti na ang buhok, ngunit buo pa ang boses sa pagsasalita. Binanggit ni Ginang Nonato ang ilan sa kanyang mga natatandaang pangaral sa kanya ng kanyang Lolo Lope. Una, ang mahihirap na kamag-anak at kaibigan ay laging tutulungan at huwag pagtataguan. Ikalawa, walang maipamamanang kayamanan sa kanila kundi edukasyon. Ikatlo, bibilhin lang ang kailangan at ang kaya mong bilhin. At huwag bibilhin ang hindi kailangan kahit kaya mong bilhin. Tinuruan silang mag-impok. Ikaapat, kung ayaw mong maghirap, huwag kang magpulitiko. Tinalakay pa ng ale na noong kapanahunan ng kanyang lolo, wala pang catering, at sa dahon lamang ng saging sa mahabang lamesa nagsasalu-salo ang mga pulitiko, kung saan kasalo ng kanyang lolo sina Jose P. Laurel at Claro M. Recto.

May ikinwento pa siyang anekdota hinggil sa pangingisda sa Binangonan, kung saan tinutuhog ang mga isda, saka ibinebenta. Minsan daw na napagawi si Lope K. Santos doon, nagbiro siya sa matandang tindera na magpapatuhog daw siya ng dulong (isang uri ng isdang napakaliit). Ngunit sinagot umano siya ng tindera na ang gawing pantuhog sa dulong ay ang bigote nig kanyang Lolo Lope. Pag ikinukwento raw iyon ng kanyang Lolo Lope, sinasabi nitong naisahan daw siya ng matalinong tindera. At panghuli, sa pagkakape ng kanyang lolo, ang nais daw nito ay tanging gatas ng kalabaw. Wala nang iba.

Tinawag din ang isa sa mga apo ni Ka Lope na si Lito Garcia, isang publisher. Ayon kay Ka Lito, kung nabubuhay lamang ang kanyang Lolo, tiyak na siya’y pagagalitan pagkat ang ibinebenta niyang libro ay pawang librong dayuhan. Siya’y naging regional sales manager ng Bantam Books, Time Warner at Hashett Books. Noong bata pa raw siya, nahuli siya ng kanyang lolo na naglalaro ng text, kwadradong karton, na may tantyang sukat na 2” at 3” na may komiks, ito umano’y pinakuluan ng kanyang lolo at ipinainom sa kanila. Ganuon daw kahigpit magdisiplina ang kanyang lolo. Ayon pa sa kanya, labindalawang taon na nawala sa sirkulasyon ang Banaag at Sikat. Ang Bookmark ang una niyang nilapitan. Napag-usapan daw nila ito ng Anvil nang idaos ang Asean Publishers Congress dito sa Pilipinas. Ayon pa kay Ka Lito, maraming sinulat ni Ka Lope noong 1905 na hanggang ngayon ay relevant pa. Wala pa si Mao Tse Tung ay galit na si Lope K. Santos sa imperyalismo.

Ayon naman kay Ginang Bolasco ng Anvil, dapat daw na may seminar para sa mga guro nitong umaga ngunit di na naihabol pagkat kasabay ito ng final exams ng mga estudyante. Nais nilang maipalaganap muli ito sa mga eskwelahan at maisama sa kurikulum, pagkat maraming matututunan ang mga kabataan. Ang seminar ay ini-reset nila ng Nobyembre. Ibinalita rin niya na may ginagawang dula si Ginoong Lumbera hinggil sa Banaag at Sikat na ilulunsad naman sa susunod na taon, na umano’y ika-130 taon ng kaarawan ni Lope. K. Santos. Ipinanganak ang awtor noong Setyembre 25, 1879 at namatay noong Mayo 1, 1963, kasabay ng “Pandaigdigang Araw ng Manggagawa”.

Bukod kay Ginoong Lumbera, ilan lang ang kilala kong nakarating doon. Si Ginoong Apo Chua ng UP at tagapayo ng grupong Teatro Pabrika at Mike Coroza, na naging guro ko sa isang palihan ng panulaan. Natapos ang palatuntunan sa ganap na ika-2 ng hapon.

Sa aking pagninilay kanina, habang nakikinig ako kay Ginoong Lumbera, kanyang binanggit ng dalawang beses na sa kasalukuyan, nagpapatuloy sa pagtataguyod ng konsepto ng sosyalismong nais ni Lope K. Santos ang kilusang pambansa demokratiko. Nais ko sanang sabihin sa kanya na kumikilos din ngayon ang kilusang sosyalista sa bansa, at hindi lang kilusang pambansa demokratiko (na kung tutuusin ay nasyonalista at di pa masasabing sosyalista o komunista), ngunit hindi ko na ito nagawa dahil paalis na siya patungo sa sa kanyang alas-dos na tipanan.

Naglalakad na ako mula sa Bantayog at nasa bandang Quezon City Hall na ako nang maalala ko na sana pala’y napapirmahan ko ang aklat ko sa dalawang kamag-anak ng awtor, ngunit malayo na ako. Napagod na akong bumalik.

Makahulugan at makabuluhan sa akin ang araw na ito dahil kahit papaano’y naging bahagi ako ng kasaysayan, ang makasaysayang ikalimang paglilimbag ng sosyalistang nobelang Banaag at Sikat ni Lope K. Santos. Di ko dinaluhan ang isa pang makabuluhang aktibidad para lang makapunta rito.

Nabasa ko ang hinggil sa Banaag at Sikat nang mabili ko ang aklat na Tinig mula sa Ibaba ni Teresita Gimenez Maceda, kung saan tinalakay niya na ang Banaag at Sikat ang unang nobelang pangmanggagawa sa pagpasok ng ika-20 dantaon, sumunod ay ang Pinaglahuan ni Faustino Aguilar noong 1907, at ang Bulalakaw ng Pag-asa ni Ismael Amado noong 1909. Mula noon, hinanap ko na ito sa iba’t ibang book store, at kahit sa mga second hand book store sa kahabaan ng Claro M. Recto Ave. sa Maynila. Nito lamang Hulyo 4, 2008 ako nakabili sa National Book Store sa Katipunan Ave. sa Quezon City, sa halagang P250.00.

Panghuli, salamat sa Anvil Publishing sa muling paglilimbag ng aklat na ito. Ito’y agad kong inirekomenda sa maraming unyon at manggagawang aking kayang tagusin, kasama na ang pag-email at multiply sa internet.

Mabuhay ang mga bayani ng Balangiga

MABUHAY ANG MGA BAYANI NG BALANGIGA!

ni Gregorio V. Bituin Jr.

Pulos pagkatalo ang laging napapatampok sa kasaysayan ng Pilipinas at bihirang ipagdiwang ang mga panalo. Tingnan na lamang ang laging ginugunita - Abril 9 na Araw ng mga Bayani (na sa orihinal ay pagbagsak ng Bataan), pagbagsak ng Corregidor, pagbagsak ni Rizal sa Bagumbayan, atbp. Bakit ang karaniwang ipinagdiriwang sa bansa ay ang panalo ng mga kaaway? ito ba'y dahil ito ang nais at idinidikta ng mga dayuhan? O baka naman talagang bobo ang mga nasa gobyerno? O sadyang wala tayong pakialam sa kasaysayan at sa kabuluhan nito sa ating mga pakikibaka sa kasalukuyan? Maaaring ito ang dahilan kung bakit kahit ipagdiwang ng mga nasa gobyerno ang kinalendaryong petsa ng paggunita ay matamlay pa rin ang pagtanggap ng mga Pilipino rito. Gaya na lang ng Hunyo 12 na sinasabing "Araw ng Kalayaan" pero ang bansa'y "under the mighty and humane American nation" na nakasulat sa Acta de Independencia. Lumaya nga ang bansa sa Kastila pero nagpailalim naman sa Kano! Tayo ba'y sadyang bayan ng mga api? Ah, hindi pa natin ganap na kilala ang ating kasaysayan.

Bakit hindi ginugunita ang pag-aalsang "Nag-Sabado" sa Pasig, ang paggapi ng mga pwersa ni Lapulapu sa mga hukbo ni Magellan, ang pagpapasuko ng mga Katipunero sa Bulakan sa mga pwersang Kastila roon, at ang tagumpay ng mga hukbong Pilipino laban sa mga Kano sa Balangiga, Samar noong Setyembre 28, 1901. Panahon naman na gunitain natin ang mga tagumpay at hindi mga kabiguan. Dahil dito, muli nating pag-aralan ang ating kasaysayan, at maaaring mas makilala pa natin ang ating mga sarili, na maaaring humantong sa higit na pagkakaisa.

Dumaong sa Balangiga, Samar, ang tatlong opisyal at 71 sundalo ng Company C, 9th US Infantry noong Agosto 11, 1901 upang magtayo ng garison. Sila'y mga pawang beterano ng pagsusugpo ng Boxer Rebellion sa Tsina.

Pawang mga bigating opisyal at tauhan ng hukbong Amerikano ang ipinadala sa Balangiga. Ang pinuno ng Company C ay si Capt. Thomas Connel (gradweyt ng West Point noong 1894), at si Lt. E. C. Bumpus naman ang pangalawa sa kumand.

Sa kabilang dako naman, pinamunuan ni Heneral Vicente Lukban, tubong Labo, Camarines Sur, bilang gobernador-militar, ang mga lalawigan ng Samar at Leyte. Bilang makabayan, inuudyukan niya ang mga katutubo na magtiwala sa kanyang pamumuno at labanan ang mga mananakop.

Noon, ang poblasyon ng Balangiga ay may 200 kubong pawid lamang. Napakarumi ng Balangiga nang datnan ito ng Amerikano. Nagkalat ang mga basura, dumi ng hayop, at mataas ang mga damo. Bumabaligtad ang maselang sikmura ng mga Amerikano at hindi nila matiis ang ganito. Ang hindi nila alam, sinasadya ito ng mga tagaroon.

Kinausap ni Capt. Connel at ng kanyang mga nakababatang opisyal si Alkalde Pedro Abayan na mag-utos sa malulusog na kalalakihan ng Balangiga para maglinis. Ayon naman sa alkalde, may mga nakatira sa gilid-gilid ng bayan na may malaki pang pagkakautang sa buwis at makabubuting ang mga iyon na ang bihagin at sapilitang papagtrabahuhin sa paglilinis. Pumayag ang mga opisyal na Amerikano, at sinabihan pa ng isang sarhento ang alkalde na kumuha ng kahit gaano karaming mapipilit na maglinis. Iyon lamang pala ang hinihintay ni Hen. Lukban. Ang buong iskema pala ng karumihan at ng paglilinis na ginagamit ang mga taong kapos pa sa pagbabayad ng buwis ay pakana ng mga rebolusyonaryo. At kakampi pala nila ang buong taumbayan ng Balangiga.

Isang tauhan ni Hen. Lukban, si Kapitan Eugenio Daza, ay nagtungo sa Balangiga at lihim na nakipagpulong kay Abayan, sa hepe ng pulisya na si Valeriano Abanador, at sa kura-parokong si Padre Donato Guinbaolibot, upang planuhing mabuti ang pagsalakay sa mga mananakop.

Sa pulong, napagkaisahang isang sorpresang pagsalakay ang dapat isagawa upang maparalisa ang mga Kano. Ngunit may mga problema, gaya ng paano ipantatapat ang mga gulok at mga sibat sa mga ripleng Krag-Jorgensen at mga pistolang .45. Mahirap ding makapasok sa garison. Laging may pitong armadong nagbabantay.

Ang solusyon, isasagawa ang pagsalakay sa ikapito ng umaga, ang tanging oras na iniiwan ng mga sundalo ang kanilang mga riple sa barracks. Sa araw ng Linggo, merong pintakasi (sabong) sa bayan kung saan maraming mga bisita ang darating  at di mapapansin ang mga rebolusyonaryong nakasibilyan.

Ang mga aatakeng pwersa ay nasa 500 katao, na hinati sa pitong grupo, na may tigpipitumpung kasapi bawat grupo na magsasagawa ng kanya-kanyang trabaho. Ang unang limang grupo ay sa labas ng bayan at papasok lamang mula sa iba't ibang bahagi ng kabayanan pag narinig ang hudyat. Ang pang-anim na grupo ay itinalaga naman sa loob ng simbahan. Ang sangkatlo (1/3) nito ay papasok na nakadamit pambabae para hindi maghinala kung bakit walang babae sa loob ng simbahan. Magkukunwari silang nagsisimba.

Ang pampitong pangkat, na kinabibilangan ng mga lokal na pulis at mananabong, ay maghahati sa tatlo pang maliliit na pangkat. Ang una ang sasalakay sa mga sundalong Kano sa munisipyo. Ang pangalawa at pangatlo ay sa dalawang kubo kung saan ang mga sarhentong sina Betron at Markley, kasama ang kanilang mga platoon, ay nakabase. Si Hepe Abanador naman ang magtitiyak na ang grupong naglilinis sa mga daan ay mga bihasa sa gulok, dahil sila ang aatake sa mga Kano habang kumakain. Ang magdala ng mga dagdag na tao ay madali dahil humihingi lagi si Capt. Connel ng mga dagdag pang tao upang mapabilis ang paglilinis sa bayan. Si Hepe Abanador ang magbibigay ng hudyat ng paglusob at dito'y ikakalembang ang kampana.

Kinaumagahan, Setyembre 28, ganap na ikaanim at kalahati ng umaga, kampante at komportable pa rin ang mga sundalong Kano. Nag-aalmusal ang inaantok pang mga dayuhan, nagkukwentuhan, nagtatawanan, nagbabasa ng mga liham mula sa Amerika - may detalyadong balita tungkol sa asasinasyon kay Presidente William McKinley ilang linggo pa lang ang nakalilipas; at maraming kwentong nagmula sa kanilang pamilya. Tiwalang-tiwala ang mga mananakop na hawak nila ang sitwasyon sa Balangiga. Sa oras na iyon, tatlo lang ang bantay.

Dahan-dahang lumakad si Hepe Abanador sa tabi ng mga kubo ng mga sundalong Kano nang bigla niyang agawin ang riple ng isang bantay na Kano at hinampas ng riple ang ulo nito. Kasabay nito'y nagpaputok siya ng baril at sumigaw ng "Yana! Ngayon na!!!" Kaagad sumunod dito ang walang tigil na pagkalembang ng kampana ng simbahan. Buong bayan na ang nakarinig ng kalembang ng kampana at iyon na ang hudyat. Noon ibinuhos ng mga taga-Balangiga ang naipong galit ng mga mamamayan sa buong kapuluan na nang-agaw na nga sa kalayaang naipagwagi laban sa mga Kastila ay nagmalupit at nandarahas pa sa mga Pilipino.

Ang pintuan ng simbahan ay biglang bumukas at dito'y lumabas ang mga galit na Pilipinong may mga hawak na gulok. Ang iba'y pumaroon sa plasa, at ang iba nama'y sa kumbento. Ang mga naglilinis naman sa daan ay pumunta agad sa kainan at pinagtataga ng gulok, piko at pala ang bawat Kanong makita nila. Nasorpresa ang mga Kano. May mga nakapanlaban, may tumalilis patungong dagat at sumakay sa mga bangkang kung tawagin ay "barroto". Ang mga nanlaban ay napatay din. Ang mga tumakas ay hinabol at napatay din.

Sa kumbento, natagpuan ng mga sumugod ang pitong Kano, kasama ang tatlong opisyal. Si Griswold, ang siruhano, at si Lt. Bumpus ay napatay sa kanilang higaan. Kagigising lang ng nakapadyama pang si Capt. Connel. At para makaiwas sa mga umaatake ay tumalon siya sa bintana. Ngunit hindi pa rin nakawala sa mga nasa ibaba. Tinagpas ang kanyang ulo at inilagay sa apoy.

May mga bungong sumabog, mga katawang naluray. Talagang madugo at kahindik-hindik ang naganap na paniningil at labanan. Hindi sukat akalain ng pamahalaang Kano sa Washington o ng mga opisyal at sundalong ipinadala nila rito na ang mga Pilipino ay may kakayahang makalusot sa kanilang mga kaparaanang panseguridad at makaganting-salakay sa kanila.

Sa 74-kataong kabuuang pwersang Kano doon, 38 ang napatay agad, 30 ang malubhang nasugatan, walo rito ang namatay din paglaon, ang ilan ay nawala na sa kaguluhan. Ang mga armas ng mga Kano ay tinangay na ng mga kababayan nating nagwagi sa labanan, kabilang na rito ang 200,000 rounds ng amunisyon.

Ang pangyayaring ito ang isa sa mga pinakamalaking pagkatalo sa labaan ng hukbong Kano sa buong kasaysayan nito magpahanggang ngayon. Nagapi ng lakas ng taumbayan ang lakas ng pwersang militar ng pinakamakapangyarihan nuon sa mga bansang mananakop. Dahil sa tagumpay na ito, nagsagawa pa ng mga pagsalakay sina Heneral Lukban sa iba pang bahagi ng Samar.

Ngunit hindi pumayag ang pamahalaang Kano na hayaan na lamang mangyari iyon. Nagmasaker sila sa malalawak na lugar sa buong isla ng Samar at ginawang bahagi ng kanilang paghihiganti ang pagsamsam sa mga kampana ng Balangiga, kasama na ang ginamit na hudyat para sa matagumpay na operasyon ng taumbayan laban sa mga Kano.

"Take no prisoners! I want you to kill and burn. The more you will kill, the more you will please me." Ganito ang iniutos ni US Gen. Jacob "Howling" Smith ukol sa buong isla ng Samar. Sa sukdulang pagkaulol sa galit ng mga pwersang Kanong nasa Pilipinas nuong panahong iyon ay iniutos ng heneral na barilin ang sinumang gumagalaw, patayin ang sinumang may kakayahang magpaputok ng sandata, na ang inilinaw niyang pakahulugan ay patayin ang lahat ng may edad na sampung taong gulang pataas, lalaki man o babae.

Noong Pebrero 27, 1902, nahuli si Heneral Lukban. At dito nagtapos ang mga pananalakay ng mapagpalayang pwersa sa Kabisayaan.

Nakaganti ang mga Kano, ngunit huwag nating kalimutang napakalaki ng kabuluhan ng tagumpay ng Balangiga para hayaan nating ito'y makalimutan na lamang.

Mabuhay ang mga bayani ng Balangiga!

- Mga datos mula sa aklat na The Filipino Nation, Tomo IX

- Sinulat sa tanggapan ng KPML, Disyembre 15, 2005

Setyembre 16, 1991 - Base Militar, Pinatalsik Na!

SETYEMBRE 16, 1991

Paninindigan ng Paglaya mula sa Kuko ng Agila

ni Gregorio V. Bituin Jr.

(Nalathala sa magasing Tambuli, Setyembre 2006, pp. 12-16.)

Sa ilang okasyon, tinanong ko ang ilan sa aking mga kakilala't kaibigan kung anong makasaysayang mga tagumpay ng mga Pilipino sa loob ng dalawampung taon ang kanilang natatandaan pa? Karamihan sa kanila ay mga guro, manggagawa, maralita, at simpleng tao. Kadalasan ng kanilang sagot sa akin ay ang People's Power o Edsa 1, na siyang nagpatalsik kay dating pangulong Ferdinand Marcos, at Edsa Dos, na nagpatalsik naman kay dating pangulong Erap Estrada. Ang sabi ko, meron pang isang mahalaga. Pero talagang nagkukunot sila ng noo. Nagtanong pa ang isa kung iyon ay Edsa Tres? Sabi ko, hindi.

May pahimaton (clue) akong binigay sa kanila. Ito'y hinggil sa kalayaan ng sambayanang Pilipino? May isang nakasagot. Isang aktibista. Tugon niya: ang Setyembre 16, 1991 na siyang pagpapatalsik sa base militar ng mga Amerikano sa Pilipinas.

Pero bakit nga ba parang hindi alam ng mga tao ang makasaysayang pangyayaring ito at tila unti-unting nakakalimutan.

Natatandaan ko pa, ilang taon na ang nakararaan, noong Setyembre 16, 1991, nang mapanood ko sa telebisyon ang balita hinggil sa desisyon ng labindalawang senador na maalis ang mga base militar ng Amerika sa Pilipinas. Umuulan noon at nais kong sumama sa rali, ngunit hindi maaari. Pagkat ako'y nagtatrabaho pa noon sa isang pabrika sa Alabang bilang press machine operator. Hindi ako nakasama, ngunit ang laki ng aking galak sa balitang bumoto ang 12 senador laban sa panibagong tratado na mag-i-extend pa ng sampung taon ang base militar. Ang iskor ay 12-11 (No-Yes).

Sa sumunod na araw ng Linggo, inilathala ng StarWeek, lingguhang magasin ng Philippine Star, ang kumpletong talumpati ng 23 senador hinggil sa kanilang paninindigan at dahilan ng pagboto ng "Yes" at "No". Isa iyong makasaysayang dokumento at collector's item. Ngunit dahil sa palipat-lipat ako ng tirahan, at maraming kaibigan ang may access sa aking mga aklat at magasin, ang nag-iisang kopya ko ng Starweek magazine na iyon ay hindi ko na nakita pa.

Ang dating Senado na pinangyarihan ng makasaysayang kaganapang ito ay nasa Maynila pa. Napapalibutan ang gusali ng Senado ng mga basang banner at streamers dahil nag-vigil pa kinagabihan ang mga anti-bases advocates at namalagi roon kinabukasan na araw ng botohan. At ang mga taong nagrarali sa labas, sa gitna ng ulan, ay naghumiyaw sa galak, tulad din ng iba pang nakabalita, nang malaman nilang tanggal na ang mga base militar sa Pilipinas.

Isang araw bago iyon, tiniyak na ng Senate Committee on Foreign Relations ang kapalaran ng panukalang tratado. Bumoto ito ayon sa Resolusyon Blg. 1259 ni Sen. Wigberto Tañada na hindi pakikipagkasundo sa "A Treaty of Friendship, Cooperation and Security" - ang mapanlinlang na pamagat ng panukalang tratado para mamalagi pa ng sampung taon pa ang mga base militar ng Amerika sa Pilipinas. Ang 12 senador na bumoto sa resolusyon ay sina Senate President Jovito Salonga, Senators Agapito "Butz" Aquino, Juan Ponce Enrile, Joseph, Estrada, Teofisto Guingona Jr., Sotero Laurel, Ernesto Maceda, Orlando Mercado, Aquilino Pimentel Jr., Rene Sagisag, Wigberto Tañada at Victor Ziga. Tiniyak ng pagbotong ito ang pagkamatay ng panukalang tratado na nangangailangan lamang ng walong botong "No" para tanggihan ito ng Senado. Dalawang-katlong (2/3) boto ang kinakailangan naman para manatili ang mga base militar.

Mula Setyembre 2 hanggang 6, 1991, nagsagawa ng araw-araw na public hearings, kung saan nagbigay ng opinyon ang iba't ibang tagapagsalita mula sa Philippine negotiating panel, myembro ng gabinete, opisyal ng Kagawaran ng Depensa, mga nasa academe, at mga eksperto sa relasyong Pilipinas-Estados Unidos. Kasama ring inimbita ang mga kinatawan ng unyon ng manggagawa, taga-simbahan, non-government organizations (NGOs) at peoples' organizations (POs). At mula Setyembre 7 hanggang 10, tinalakay naman ng Senate Committee on Foreign Relations sa ilalim ni Sen. Leticia Shahani ang tratado; at ang debate sa plenaryo ay isinagawa mula Setyembre 11 hanggang 15.

Sa kahuli-hulihang bahagi ng pagpupulong ng Senate committee, pinangunahan ni dating Pangulong Corazon Auino ang pagmartsa at rali sa Senado para sang-ayunan ang pananatili ng mga base militar ng Amerika sa Pilipinas. Siya ang kauna-unahang pangulo ng isang malayang bansa na nanawagang bumoto ng "Yes" ang mga senador. Ito'y isang akto na kahit ang kanyang sariling gabinete na nasa negotiating panel, si Alfredo Bengzon, ay ikinahihiya siya.

Ngunit paano nga ba ang nangyari na ang isang institusyong ang tingin ng marami ay maka-Amerika ay tumanggi sa panibagong tratado. May ilang sagot ang mga eksperto.

Una, mag nagsasabing magandang salubungin na malaya ang bansa sa anumang impluwensya ng dayuhan sa pagdiriwang ng sentenaryo ng kapanganakan ng bansa sa Agosto 24, 1996 at sa sentenaryo ng umano'y kalayaan ng bansa sa Hunyo 12, 1998.

Ikalawa, minaliit ng US ang post-Edsa Senate, na ang karamihang senador ay mga human rights lawyer o kaya'y mga dating detenido na lumaban sa rehimeng Marcos na suportado naman ng US.

Ikatlo, hindi na pinayagan sa bagong Konstitusyong 1987 ang pagdadala at pananatili ng mga armas-nukleyar sa Pilipinas, kung saan alam ng marami na laging may dala nito ang mga sasakyang-pandigma ng US saan mang panig ng mundo ito naroroon.

Noong ika-42 General Assembly ng United Nations, bumoto ng "Yes" ang Pilipinas sa 39 resolusyon mula sa 40 resolusyon hinggil sa pagtanggal ng mga armas-nukleyar (nuclear disarmament).

Nagtalumpati at bumoto ang 23 senador (hindi na kasama si Sen. Raul Manglapus na naitalaga na bilang kalihim ng foreign affairs) noong tag-ulan ng Setyembre 16, 1991, na nag-umpisa mula ika-9 ng umaga hanggang ika-8:13 ng gabi. Si Senador Jovito Salonga, na siyang namuno sa proceedings, ang siyang huling bumoto at nagpaliwanag ng kanyang boto. Ayon sa kanya: "Ang Setyembre 16, 1991 ang siyang araw na natagpuan namin sa Senado ang kaluluwa at tunay na diwa ng ating bansa dahil nag-ipon-ipon ang ating katapangan at hangaring wakasan ang pananatili ng mga base militar ng Amerika sa Pilipinas. Bumoboto ako ng "No" sa tratadong ito."

Ang makasaysayang pangyayaring ito ay hindi dapat mapunta sa kangkungan ng kasaysayan. Dapat itong malaman ng mas marami pang tao. Dapat itong ideklarang pista opisyal o holiday bilang paggunita sa pagpapasya ng mga Pilipinong tumayo sa sariling paa. Kung karamihan ng ginugunita natin sa ating kasaysayan ay pawang mga pagbagsak, tulad ng Disyembre 30 (pagbagsak ni Rizal), Agosto 21 (pagbagsak ni Ninoy), Abril 9 (pagbagsak ng Bataan), mas dapat nating gunitain ang tagumpay ng bansang Pilipinas - ang pagpapatalsik sa mga base militar ng Amerika sa bansa (Setyembre 16).

Malaki rin ang ginampanang papel ng mga aktibista at kilusang makabayan sa pagpapasya ng 12 senador para pumanig sa kinabukasan at tiwala na kayang tumindig ng Pilipino kahit walang suporta ang bansang Amerika.

Anong dapat nating gawin? Dapat kilalanin ang dakilang araw na ito sa pamamagitan ng pagpasa ng panukalang batas na kumikilala sa araw na ito. At ang manipestasyon ng pagkilalang ito ay kung gagawin itong pista-opisyal tulad ng Disyembre 30, Agosto 21, Hunyo 12 at Hulyo 4. Hikayatin natin ang ating mga kongresista na magpasa ng panukalang batas hinggil dito.

At ito'y maaari nating maisagawa sa pamamagitan ng pagsusulat ng liham bawat isa sa ating mga kongresista at senador, o kaya'y magpalabas din ng signature campaign na ihahain natin sa ating mga kongresista at senador upang mapwersa silang sulatin at balangkasin ang pagkilala sa Setyembre 16 kada taon bilang "Araw ng Paninindigan at Kalayaan".

Maghanda ang ating mga kababayan sa pagsuporta sa gagawing panukalang batas o "house bill" sa pamamagitan ng iba't ibang pagkilos, tulad ng forum, symposium, mobilisasyon, at mga pagdiriwang.

May kasabihan ngang "Ang di marunong lumingon sa pinanggalingan ay hindi makararating sa paroroonan." Kilalanin natin at unawain ang nagdaang kasaysayan upang matiyak nating tama ang ating tinatahak sa kasalukuyan. Ipatimo natin sa kamalayan ng kasalukuyan at mga susunod na henerasyon ng mga Pilipino na tayo'y marunong manindigan para sa kapakanan, kinabukasan at kalayaan ng ating bansa. Halina't ipagdiwang natin ang tagumpay ng mga Pilipino.

Mabuhay!!!